Wegrestaurant Malden viert 25-jarig bestaan
Wegrestaurant Malden aan de A73 bestaat dit jaar 25 jaar. Eigenaren Sandra Gertsen en Rik Van Schaeren hebben uitgebreid stilgestaan bij dit jubileum met een versierd restaurant, foto’s van vroeger en nu aan de wanden, en natuurlijk gebak. Chauffeurs die hier vaste klant zijn, kregen zelfs speciaal voor deze gelegenheid een bedrukte polo.
Trots showt chauffeur Anthon van der Perk zijn zwarte jubileum-poloshirt. Met toepasselijk op de achterkant in grote letters: Wegrestaurant Malden. Het lekkerste eten voor elke kilometervreter. “Mooi dat ze dat doen”, zegt hij. “Ik kom hier regelmatig en voel me dan echt thuis. Het is fijn om op een plek te komen waar je veel mensen kent, als je veel onderweg bent. Niet alleen chauffeurs, maar ook bediening en keukenpersoneel die hier al heel lang werkt.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Veranderingen
Het is aardig druk rond 19.00 uur. Tijd voor veel chauffeurs om hun truck stil te zetten voor de nacht, nog even te douchen en op deze locatie een hapje te eten. Eigenaresse Sandra weet zich voor een gesprekje met Routiers even los te maken van haar werk. Maar tegelijk houdt ze wel alles nauwgezet in de gaten.
Ze vertelt: “De vorige eigenaar Ton Bader is dit wegrestaurant in 1998 begonnen. Ik ben nu 36 jaar en al sinds mijn tienerjaren kom ik hier veel. Door de jaren heen heb ik veel zien veranderen. Onder andere het vrijheidsgevoel dat chauffeurs altijd hadden, is er nu veel minder. De komst van de rij- en rusttijden-wetgeving en digitale volgsystemen hebben daar een groot aandeel in gehad. En natuurlijk is er de toename van het aantal buitenlandse chauffeurs op de Europese wegen.”
Zestig papa’s
Het wegrestaurant heeft het thuisgevoel voor de chauffeurs wel weten te behouden. “Dat bereik je deels door een gezellige, warme inrichting. Maar belangrijker nog: door medewerkers, bediening en keuken, die gezellig een praatje maken en ervoor zorgen dat chauffeurs zich hier gezien en gehoord voelen. Het gebeurt zelfs dat een van hen zich hier zo thuis voelt dat hij bij een van de koks aangeeft dat er al een tijdje geen spaghetti meer op de kaart heeft gestaan. Prompt krijgt die persoon dan een week erop spaghetti voorgeschoteld. Hoe leuk is dat”, vervolgt de eigenaresse.
Sandra kent inmiddels de meeste chauffeurs die in Malden overnachten en eten. “Ik zeg wel eens; ik heb er zestig papa’s bijgekregen. En hoe leuk is het dan om bijvoorbeeld iets te doen tijdens een spannende voetbalwedstrijd, zoals een rondje van de zaak geven of een portie bitterballen serveren. Dat hoort er gewoon bij.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Uitzondering maken
Samen met Rik heeft Sandra op 1 januari 2018 Wegrestaurant Malden overgenomen van Ton. “Hij komt hier nog regelmatig en dat is leuk, ook voor de vele chauffeurs die hem kennen.” Voor de nieuwe eigenaars waren die eerste jaren een lastige tijd, want anderhalf jaar na de overname brak corona uit. “We hebben er toen alles aan gedaan om chauffeurs toch te blijven voorzien van maaltijden. We hebben die op de fiets rondgebracht op de parkeerplaats.”
Sandra voelde zich verantwoordelijk voor de mensen die hier al jaren komen. “Ze werken erg hard en dan kun je toch niet als wegrestaurant niets meer bieden, en hen aan hun lot overlaten. Bij het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat (IenW) heb ik er destijds ook alles aan gedaan om voor chauffeurs een uitzondering te maken tijdens de lockdown. En dat is me gelukt.”
Elkaar steunen
Het mooie van de coronatijd vindt Sandra wel dat ze samen met andere wegrestaurants een groep hebben gevormd, en gezamenlijk zijn opgetrokken richting overheid. “Die groep bestaat nog steeds en we hebben contact met elkaar over ontwikkelingen die ons allen aangaan. En steunen elkaar waar nodig. Zo denken we na over allerlei leuke gezamenlijke acties.”
Overigens is ook het contact met het ministerie blijven bestaan, vertelt Sandra. “Ik probeer daar het belang van chauffeurs te blijven benadrukken. Daardoor zijn er op een goed moment zelfs een aantal ministers hier in de zaak geweest om met chauffeurs te praten, en hebben we hen dingen kunnen voorleggen. Op die manier hebben zij hier met eigen ogen kunnen zien en horen hoe het werkt in de praktijk. Zij zitten immers op kantoor, nemen besluiten, maar hebben weinig praktijkervaring in deze sector.”
Potten shag
Sinds de coronacrisis merken ze in Malden dat er meer vrachtwagenchauffeurs dan ooit langskomen om een maaltijd te verorberen. “Alleen de jongeren eten vaak in hun cabine een magnetron-maaltijd en kijken een filmpje op hun laptop. Jammer eigenlijk, want je bent als chauffeur al de hele dag alleen onderweg. Hoe fijn is het dan om even uit de auto te zijn en je dag te bespreken met collega’s.”
Degenen die er wel voor kiezen om bij een wegrestaurant te eten, gaan vroeger naar hun cabine dan voorheen. “Ton vertelt altijd hoe er indertijd potten shag op de tafels stonden, en chauffeurs vaak niet voor middernacht weer naar hun truck vertrokken. Inmiddels is dat toch maximaal 23.00 uur. Dat heeft natuurlijk ook met die vrijheid en de rij- en rusttijden te maken.”
Parkeren
Voor degenen die hier willen overnachten, geldt dat ze geen parkeergeld hoeven te betalen. Wel moeten ze een hapje eten. “Niet verteren, is niet parkeren”, is het motto hier, aldus Sandra. “En dat controleren we ook. Als chauffeurs gegeten hebben, krijgen ze een bonnetje en dat moeten ze achter hun voorruit plaatsen. Daar zijn we strikt in. Dat moet ook wel, want anders staan de 75 parkeerplaatsen die we hier hebben wel vol, maar komt de helft niet naar binnen.”
Voor de meeste professionals die Wegrestaurant Malden bezoeken, voelt het ‘moeten’ verteren niet als een moeten. “Het eten is hier altijd goed en vers”, zegt vrachtwagenchauffeur Anthon terwijl hij nog een hap neemt van zijn toetje: vanillevla met slagroom.
Gebakken lever
Ondertussen schuift kok Coen aan. Hij is een van de 22 medewerkers die het team telt. “Al 24 jaar sta ik hier in de keuken. En ik ben zeker niet de enige die hier al zo lang werkt. Andere collega’s zijn er ook al acht, twaalf of dertien jaar. We werken hier altijd met twee koks in de keuken, en een keukenhulp. Van alle gasten is zo’n 40 procent chauffeur. Ik vind dat heel erg leuk, gewoon gezellige mensen.”
Speciaal voor die doelgroep heeft het wegrestaurant iedere dag een driegangenmenu voor de prijs van 22,50 euro. Bij iedere gang kunnen klanten kiezen uit drie gerechten. “Natuurlijk kunnen ook chauffeurs à la carte bestellen. Maar ze gaan meestal voor het menu.” Gezonde voeding is daarbij door de jaren heen steeds belangrijker geworden. “Wel is er een verschuiving als je kijkt naar de jongere chauffeurs”, zegt hij. “Waar we vroeger nog wel eens rabarber op het menu hadden, is dat nu minder. Ze weten immers niet eens meer wat het is.”
Populair zijn nu wolkschotels en spareribs. “En dat geldt trouwens ook voor onze gebakken lever, die nog altijd op de kaart staat en waar mensen speciaal voor naar ons toe komen. Vla en ijs zijn verreweg de meeste gewilde toetjes. En dat chauffeurs alleen maar gaan voor gehaktballen, dat is een fabeltje.” De inkoop van alles wat er nodig is in de keuken, doen de koks zelf. “We kijken daarbij veel naar seizoengerechten, zoals asperges en snert. Ook gaan we voor regionaal. En zoals gezegd zijn er de verzoekjes.”
Na al die jaren gaat Coen nog steeds graag naar zijn werk. “Dat heeft niet alleen te maken met de leuke collega’s en de goede sfeer, maar ook met de fijne werkomgeving. Vaak zijn keukens klein en donker, maar hier is het ruim en zorgen de ramen voor veel daglicht en uitzicht.”
Stappen tellen
Terwijl Coen weer richting de keuken loopt, schuift Mark nog even aan. Hij is 62 jaar en werkt hier al acht jaar in de bediening. “Ik doe dit met heel veel plezier naast m’n fulltime baan als vertegenwoordiger. Ik zie dit dan ook niet als werk. Het is vooral gezellig met een vast club mensen. Bovendien beweeg ik veel. Op een gemiddelde avond zet ik toch al gauw meer dan 12.000 stappen. En als het terras open is zelfs 15.000. Dit werk is dus ook nog eens heel gezond.”
Het is inmiddels half negen en veel chauffeurs hebben al afgerekend en zijn richting hun cabine gegaan. Een vast clubje zit nog aan de grote chauffeurstafel te kletsen. Sandra: “Als we om 23.00 uur sluiten, gaan we morgenvroeg om 05.00 uur weer open. We willen er gewoon iedere dag zijn voor de chauffeurs. Dat is en blijft voor ons het belangrijkste.”
Lees ook:
